Goesting in Nederlands bij Radio Uylenspiegel: Histoire Belge

Wanneer wij op 10 minuten van thuis kwamen - dan moet het zes uur van de avond geweest zijn - stonden er daar een hele hoop soldaten en dorpelingen langs de straat. Ze spraken tegen ons, maar wij gingen voort. Wat ze zoal zegden weet ik niet.

Opeens begon Emma alle tekens van vrees te geven en ze wilde bijna niet meer voort. Ik vroeg wat er was en ze begon daar een hele historie uiteen te doen waarvan ik geen woord verstond. Ik zei : "Allé, doe niet zo flauw, laat ons toch vlug voortgaan, want ik verlang om thuis te zijn."

011 Ze deed nog altijd tekens, en opeens vroeg ik : "Zijn er misschien bommen gevallen ?" Ze zei ja, met nog een hele vertelling erbij. En ze begon te beven. Dan bezag ze mij strak in 't gelaat, zei enige woorden, maar 'k en weet niet wat, en zette het dan op een lopen gelijk een haas ! Ik liet ze lopen, want ik zou toch over vijf minuten thuis zijn. Al voortgaande bezag ik haar in haar vlucht. Ze liep recht naar de hofstede van Cyrille Vandenbulcke.

Na nog enige stappen gedaan te hebben vlogen opeens de schrapnels tot op een paar meter van mijn voeten. Het scheelde niet veel of ik was getroffen ! In een seconde tijd kreeg ik het zo koud als een lijk. En dan voelde ik mijn vermoeidheid niet meer, maar liep zo vlug als mijn benen rekken konden recht naar dezelfde hofstede waar twee minuten tevoren mijn zuster gelopen was. In mijn loop vlogen nog de schrapnels langs mijn zijde. Ik sprong over grachten en dijken, over vuilnis en dorens, kortom, over alles wat in de weg lag.

Toen ik op de hoeve kwam, was mijn eerste vraag naar mijn zuster. En ze zeiden dat ze niemand hadden gezien... Hoe was dat toch mogelijk! Ze had ofwel op het erf moeten lopen, ofwel er geheel langs... en ze hadden niemand gezien ! en toch ston het hof vol Zoeaven ! Voor mij is het nog steeds een raadsel. Is ze voorbijgelopen zonder gezien te zijn? of is ze dood?

Marie Desaegher na de oorlog - Marie Desaegher après la guerre

Quand nous étions à dix minutes de la maison – c’était vers 6 h du soir – une bande de soldats et de villageois se trouvent en plein milieu de la route. Ils nous parlaient, mais nous on continue, je ne comprenais pas ce qu’ils disent.

Soudain Emma commence à avoir peur. Elle ne voulait pas continuer. Je lui demandait ce qu’il se passait et elle se met à raconter toute une histoire, mais moi je ne comprenais pas un mot… je lui dit ‘allez, ne déconne pas, on continue la route, je voudrais rentrer à la maison le plus vite possible .

Elle continue à faire des signes et je luis demande: ‘est-ce qu’il y a des bombes qui ont tombé?’ elle me répond oui et elle ajoute toute une histoire. Et elle se mit a trembler. Puis elle me regarde et elle me dit quelques mots, je ne sais pas ce qu’elle dit et elle se met à courir à travers les champs comme un lapin. Je la laisse courir, dans cinq minutes je suis chez moi. Et en continuant ma route, je la vois courir vers la ferme de Cyrille Vandenbulcke.

Après encore quelques pas, je sens les shrapnels jusqu’à quelques mètres de mes pieds. Ça n’a pas manqué grand-chose, j’étais presque touché. En quelques seconde j’ai froid comme un mort. Et puis je ne sentis plus ma fatigue et je courrais au plus vite que possible vers la ferme ou j’ai vu ma sœur courir. Pendant que je cours je sens les shrapnels de mon côté. Je saute les ruisseaux, je saute les déchets et les épines, je saute tout ce qui se trouve sur ma route.

Quand j’arrive à la ferme, je demande si quelqu’un a vu ma sœur. Ils me disent qu’ils n’ont vu personne… Comment est-ce possible? Elle a quand même du passer par la ferme, ou peut –être à côté de la ferme… et personne ne l’a vu. La ferme est plein de Zouaves. Pour moi en ce moment cela reste un mystère, est-ce qu’elle a traversé la ferme sans être vu? Ou Est-elle morte?